به نقل از «فرارو»

اینجا «فقر» هم اشک می‌ریزد/ رضا و طاووس سه روز به برادر فوت شده‌شان «لقمه» می‌دادند

تاریخ انتشار: ۳۰ خرداد ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۸۰۲۵۹۶۶

خواهر و برادر کم‌توان ذهنی تا چند روز پس از مرگ برادرشان از او در خانه نگهداری و تلاش می‌کردند به جنازه او آب و غذا بدهند تا اینکه پس از چند روز یکی از همسایه که گاهی برای‌شان غذا می‌آورد از راه می‌رسد و متوجه موضوع می‌شود.

به گزارش خبرآنلاین، یک خواهر و برادر کم‌توان ذهنی که ساکن قزوین و تنها بازماندگان خانواده‌ای هستند که همه اعضای آن دارای معلولیت بودند، از سوی نهاد‌های دولتی و حمایت‌گر مانند بهزیستی شناسایی نشده و با داشتن به ترتیب بیش از ۴۰ و ۶۰ سال سن هیچ حمایتی دریافت نکرده‌اند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

آن‌ها وقتی با جنازه برادر بزرگترشان که در خانه مرده بود مواجه می‌شوند مرگ او را تشخیص نمی‌دهند و تا چند روز با این تصور که او قهر کرده یا خوابیده به جنازه آب و غذا می‌دادند.

پدر و مادرشان را سال‌ها پیش از دست داده‌اند. سال و علت فوتشان را نمی‌دانند، اما می‌گویند یکی از برادر‌ها در سال‌های دور از دنیا رفته و برادر دیگرشان که چند روز پیش فوت شده، کارگری می‌کرده و مخارج خانه با او بوده است.

ظاهرا، هم دو برادر فوت شده و هم پدر و مادر خانواده همگی معلولیت ذهنی داشته‌اند. پس از فوت والدین این چهار نفر تنها و بدون سرپرست و بدون برخورداری از حمایت دولت زندگی می‌کردند تا اینکه دو تا از برادر‌ها هم از دنیا می‌روند. این درحالی‌ست که افراد با معلولیت ذهنی، صلاحیت داشتن زندگی تنها و مستقل ندارند و نباید به حال خود رها شوند و طبق قانون یک فرد عاقل و یا سازمان بهزیستی باید قیمومیت آن‌ها را بر عهده بگیرد.

خانه دود گرفته

خانه محقرشان زنگ ندارد، بعد از ۲۰ دقیقه کوبیدن مدام به در کوچه، بالاخره مردی با ریش بلند و مو‌های ژولیده در را باز کرد. در همه جای حیاط چوب و هیزم روی هم تلنبار شده. زیر دیوار‌ها و حتی بین توده‌های هیزم بشکه، لوله، جعبه، کیسه و هر چیزی که دورانداختی است به چشم می‌خورد. از میان هیزم‌ها و وسایل داخل حیاط به زحمت راهی برای عبور پیداست.

وارد هال که می‌شوی سقف و دیوار‌های دود گرفته در چشمت فرو می‌رود، موکتی که به زحمت نشان می‌دهد روزگاری نارنجی رنگ بوده وسط هال پهن است، موزاییک‌های چرک و کثیف دورتادور هال از بغل موکت بیرون مانده‌اند. موکت هیچ ضخامتی ندارد. از بس که سالهاست برداشته و شسته نشده در خورد زمین فرو رفته و انگار بخشی از کف خانه است.

سقف خانه از چند جا نم داده، در انتهای هال کنار ورودی سرویس بهداشتی باز دو بشکه قرار دارد. با چند قابلمه و وسایل دورریز دیگر. می‌گویند: آن برادرمان که چند روز پیش مرد کارگر ساختمان بود. این بشکه‌ها وسایل کار اوست.

کمی آن‌طرف‌تر یک میز تلویزیون چوبی قدیمی که سرتا پایش را خاک گرفته به اضافه دو تلویزیون و یک یخچال قدیمی که مشخص است حتی روشن نمی‌شوند، قرار دارد. یکی از اتاق‌ها حتی همان موکت را هم ندارد. کف اتاق لخت است. چند وسیله دور ریز اتاق را شبیه انباری کرده است.

ساعت ۵ غروب است. در یکی از اتاق‌های خواب با اینکه لامپ سوخته و اتاق تاریک است چند دست رخت‌خواب پهن شده دیده می‌شود. می‌گویند: از وقتی مادرمان مُرد رخت‌خواب‌ها را جمع نکرده‌ایم.

به بهزیستی می‌گویم اقلاً لامپ‌هایمان را ببندد

طاووس در حالیکه به دیوار رنگ و رو رفته هال تکیه داده و مدام سرش را می‌خاراند، می‌گوید: «من ۱۰ سال دارم، شاید هم ۱۵ سال. وقتی ۵ ساله بودم مامان مرا در حمام شست، بعد از او دیگر حمام نرفتم. تنهایی می‌ترسم.»

بخاری هیزمی وسط هال قرار دارد. رضا می‌گوید: «الان گرم‌مان است. هر وقت برف ببارد روشنش می‌کنیم. لامپ‌های خانه هم سوخته، لامپ داریم‌ها، اما من بلد نیستم عوض کنم یعنی قدم هم نمی‌رسد. همسایه‌ها می‌گویند برو بهزیستی، اما من نمی‌دانم بهزیستی کیست و کجاست. او هم تا حالا به خانه ما نیامده. اگر بیاید می‌گویم اقلاً لامپ‌هایمان را ببندد.»

فکر کردیم قهر کرده، اما مرده بود

طاووس درباره مرگ برادرش می‌گوید: «سه روز بود وسط هال افتاده بود. با چشم باز. فقط سقف را نگاه می‌کرد. رویش پتو کشیدم تا سردش نشود. صبح‌ها هم توی دهانش دو تا لقمه کوچک می‌گذاشتم، نمی‌خورد. کمی چای در گلویش می‌ریختم آن را هم قورت نمی‌داد و چای از دهانش برمی‌گشت. خیلی دل‌نازک بود. فکر کردم قهر کرده. یک شب نصفه‌های شب رفتم بالای سرش، آرام پرسیدم چرا بلند نمی‌شوی؟ جواب نداد. همان‌طور با چشم باز خوابیده بود. یک لحظه احساس کردم نگاهم می‌کند، یکبار هم انگار لبخند زد، اما دوباره به سقف خیره شد. من هم خوابیدم.

فردا صبح زود با صدای انگشتر خانم همسایه که تندتند روی شیشه در هال می‌کوبید بیدار شدم. خیلی در زده بود، ما نشنیده بودیم. نگران شده بود. پسرش را از بالای در فرستاده بود داخل، در را باز کرده بودند و آمده بودند توی حیاط. گفتم داداش چند روز است وسط هال خوابیده، تکان نمی‌خورد، غذا هم که توی دهانش می‌ریزم پس می‌ریزد. شوهرش را صدا کرد، آمدند بالای سر داداش. کمی نگاهش کردند بعد پتو را روی سرش کشیدند.

بعد آمبولانس آمد. یک دکتر و چند نفر دیگر هم آمدند. پلیس هم بود، داداش را بردند، گفتم نبرید، او خوابیده، گفتند رفته پیش خدا.»

گاز خانه سالهاست قطع است

یکی از همسایه‌های قدیمی می‌گوید: «خانه‌ای که در اختیار این خانواده است بیش از ۴۰ سال پیش توسط یک فرد خیر از طریق کمیته‌امداد به آن‌ها داده‌اند، اما تاکنون ندیده‌ام کسی از بهزیستی سراغشان بیاید. زنگ در خانه مدت‌هاست خراب است، هر وقت همسایه‌ها بخواهند به این خانواده غذایی چیزی بدهند باید در را بکوبند که گاهی فایده ندارد و بعضی از همسایه‌ها از در خانه بالا می‌روند.

تا چند ماه پیش برق خانه چند سالی بخاطر بدهی قطع بود. با همسایه‌ها یک پولی جمع و برق را وصل کردیم، ولی باز خانه تاریک بود. الان هم تاریک است. همه لامپ‌ها سوخته بود. ما چند تا لامپ خریدیم و برایشان بستیم، ولی جز لامپ هال بقیه روشن نشدند. گویا سیم‌کشی خانه مشکل دارد.

گاز خانه سالهاست قطع شده، برای گرم شدن و همان غذای مختصری که گاهی درست می‌کنند هیزم استفاده می‌کنند. این بچه‌ها کسی را ندارند.»

بهزیستی، از جغرافیای فعالیت خود آگاه نیست

یکی از کارشناسان سازمان بهزیستی که نخواست نامش ذکر شود، می‌گوید: معلولان حتی اگر تحت پوشش کمیته‌امداد هم باشند باز وظیفه شناسایی و اطلاع از وضعیت آن‌ها با سازمان بهزیستی است.

بی‌خبری چندین ساله بهزیستی از وضعیت این خانواده، اهمال، غفلت و کوتاهی اداره کل بهزیستی استان قزوین محسوب می‌شود و نشان می‌دهد این اداره کل به جغرافیای فعالیت خود احاطه و اشراف ندارد.

استاندر باید در این مسأله با جدیت ورود کند، هضم چنین خطایی فقط با عزل مدیرکل بهزیستی ممکن است چرا که بهزیستی قرار است با رسیدگی به جامعه هدف خود خیال نهاد‌های فرادست را از این قشر راحت کند درحالیکه هنوز خانواده‌هایی هستند که پس از ۴۰ سال حتی شناسایی هم نشده‌اند و این یعنی این دستگاه درست کار نمی‌کند؛ و خیال هیچکس نباید راحت باشد.

منبع: فرارو

کلیدواژه: فقر بهزیستی قیمت طلا و ارز قیمت موبایل همسایه ها چند روز لامپ ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت fararu.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «فرارو» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۸۰۲۵۹۶۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

تسویه حساب خواهر با برادر/ در «آگنیتاژ» پرواز می‌کنید؟

به گزارش خبرنگار مهر، نمایش «آگنیتاژ» به نویسندگی رسول حق‌جو و کارگردانی حسین کارگر این روزها در سالن سمندریان تماشاخانه ایرانشهر میزبان مخاطبان تئاتر است. این اثر نمایشی برگزیده جشنواره تئاتر منطقه ۲ بوشهر بود که در چهل و یکمین جشنواره بین المللی تئاتر فجر بیشترین جوایز بخش مسابقه صحنه‌ای را از آن خود کرد. این اثر نمایشی که از ماهشهر به جشنواره راه یافته بود تقدیر طراحی بروشور، برگزیده طراحی صحنه، رتبه دوم بازیگری مرد، زن و کارگردانی و رتبه اول نویسندگی را در این دوره از جشنواره تئاتر فجر دریافت کرد.

در اجرای جشنواره عبدالرضا نصاری، مژده خیاط و موسی رضازاده بازیگران این اثر نمایشی بودند که در اجرای عمومی دیبا زاهدی جایگزین مژده خیاط و سیدصدرا سبحانیان جایگزین موسی رضازاده شده است.

«آگنیتاژ» اثری درباره مهاجرت، رویای آزادی و رسیدن به آرزوهایی است که شخصیت اصلی نمایش در سرزمین خیالی آگنیتاژ به دنبالش می‌گردد. داود که حالا نام دیوید را برای خود انتخاب کرده برای رسیدن به آرزوهایش، خانه پدری را گرو گذاشته و حالا در کمپ مهاجران آگنیتاژ منتظر روز مصاحبه برای پذیرفته شدن در این دنیای جدید است، غافل از اینکه اینجا آخر خط است و باید بین مرگ و زندگی یکی را انتخاب کند. با آمدن دریا خواهر داود به کمپ، پرده از رازهای برداشته می‌شود و قصه مهاجرت و رویای پرواز شخصیت‌ها به نقشه‌ای شوم گره می‌خورد که راه بازگشتی برایش نیست.

انتخاب موضوعی به‌روز و متناسب با خواسته‌های جوانان، پرداخت درست به جزییات و شخصیت‌پردازی غیرکلیشه‌ای از جمله ویژگی‌های این اثر نمایشی به حساب می‌آید اما مهمترین ویژگی نمایش «آگنیتاژ» را می‌توان طراحی صحنه جذاب آن دانست که پیش از این هم در جشنواره منطقه‌ای بوشهر برگزیده شده بود؛ دکوری مکعبی شکل و دَوران که طبقه پانزدهم کمپ آگنیتاژ را به شکلی مینیمال و کاربردی به تصویر می‌کشد و چرخیدن آن در موقعیت‌های مختلف به شکلی که هر بار یک طرف دیوار اتاق رو به تماشاگران قرار می‌گیرد، داستان را از زاویه دیدهای مختلفی روایت می‌کند. علاوه بر طراحی منحصر به فرد دکور، در جزییات و آکسسوار نیز تلاش شده تم کلی اثر که بر پایه مهاجرت و سفر استوار است، مورد توجه قرار گیرد به شکلی که عنصر چمدان در همه ابعاد اتاق قابل مشاهده است و در ابعاد بزرگ‌تر نیز انگار این اتاق کوچک چمدانی است که درش باز شده و شخصیت‌ها قرار است بخشی از داستان دردناک زندگی شان را در آن روایت کنند.

«آگنیتاژ» با قصه مهاجرت آغاز می‌شود اما در ادامه روایتی از تلاش برای بقا را در قالب داستانی از جنایت، خیانت، رفاقت و عشق به تصویر می‌کشد تا نشان دهد رسیدن به آزادی و رهایی را نمی‌تواند با پشت سر گذاشتن گذشته به دست آورد.

نمایش «آگنیتاژ» هر شب ساعت ۲۱:۱۵ در سالن سمندریان تماشاخانه ایرانشهر میزبان علاقه‌مندان به تئاتر است.

تیزر نمایش «آگنیتاژ» را اینجا ببیند.

کد خبر 6087720 آروین موذن زاده